Şu fotoğraf karesinde yer alan, başta rahmetli annem Gülsüm olmakla birlikte tüm nesnelere, hatta o bahçe toprağına bile nasıl özlem duyuyorum biliyor musunuz? Bu fotoğraf karesinde yer alan ve görülen tüm nesneler elimizin altındayken, bu güzelliklerin farkında değildik. Ne zaman elimizdeki değerleri bir bir kaybetmeye başladık, ancak o zaman değerini ve kadrini bildik. Oysa, kaybetmeden değerini ve kadrini bilmemiz gerekirdi. Bunun böyle olduğunu söylemekle birlikte, hoca gibi bildiğimizi okumaya da devam ediyoruz. Yadsınamaz bir gerçektir bu.
Bahçemizdeki o akan çeşme, sağ tarafındaki çamaşır taşları ileride görünen elma ağacı ve altındaki susamlar. Evimizin üst katından akıp gelen atık su ve suyun yolu. Bunlar bir zaman hep elimizin altındaydı. Ama şimdi onlar yok. İşte olmadığı için onlara özlem duyuyoruz. Çünkü, çocukluğumuz ve gençliğimiz bu evde ve bu evin bahçesinde geçti.
Zaman zaman bu fotoğraf karesine uğrayacağım; duygu ve düşüncelerimi paylaşmaya devam edeceğim. Şimdilik bu kadar.
Siyah beyaz fotoğraf karesi üzerinde kardeşim Haydar çalışma yaparak bu kadar net ve berrak hale getirmiştir. Fotoğraf karesinin aslı bulanık ve soluk bir vaziyetteydi. Eline, emeğine ve yüreğine sağlıklar olsun.
1 Yorumlar
Merhabalar.
YanıtlaSilKendi blog sayfama kendim yorum yazıyorum. İşte bu blog sayfalarını gezerken duygulanıyorum, efkarlanıyorum ve bir şeyler yazmak ve paylaşmak ihtiyacı hissettiğim de ya ana yazıyı açıp altına ilaveler ekliyorum ya da böyle yorumlar yazarak rahatlıyorum.
Fotoğraf karesinde görülen bahçe, istimlak edilerek elimizden alınan evimizin bahçesidir. Rahmetlik annem bahçedeki musluktan ihtiyacı olan suyu almakta iken, Hasan ağabeyim de hemen bu görüntüyü yakalamış ve ölümsüzleştirmiştir. İşte zamana tek güç yetirdiğimiz, zamanı alt ettiğimiz, zamanı durdurduğumuz yer burası, yani fotoğraf karesidir. Başka türlü zamana hükmedemeyiz.
Gözümde nasıl tütüyor ve nasıl özlüyorum bir bilseniz. Şu anı tekrar yaşamak için neler feda ederdim neler... Anlatamam...
Selam ve muhabbetle.